Lamii K. Karen

“Peki, sen Agatha Christie’i tanır mısın? Hani bir çeşit öğrenme güçlüğünden yazı yazamayan ve bu yüzden bütün romanlarını dikte ettiren

“bir dağın uzantısı olmak/ sana yetmediği zaman/ gör ki sıradağlar talanda…” h.yavuz, 1987, zaman şiirleri Geceydi. Yükseklerde soğuyan rüzgâr kasabaya

ϡ 07.07… Hilmi Evden Ayrılır “Yine başını alıp nereye gidiyorsun Hilmi?” “Susmaya hanım. Biraz susup geleceğim!” ϡ 07.17… Hilmi Kendi

Bilgisayarımı alıp bir banka oturmuştum. Kaç saat orada çalıştığımı hatırlamıyordum ama sanırım –saate bakmayı sevmiyordum- uzun bir zaman olmuştu. Daha

Kaderi hep pencerede beklemek olan annelere ve anneme… Anneler Günü hatırına…  “Nail Bey mi?” “Evet, buyurun.” “Şey… Kiralık ev için

Bu kahvaltı mekânına ilk defa geliyordu Hilmi. Arkadaşları –aslında pek arkadaşı yoktu- öve öve bitirememişlerdi. Dedikleri kadar da vardı. Özellikle

 Sevgili Okur, Bu haftanın hikâyesini yazmak için bir bilsen ne kadar çırpındım. Ama ya bir engel çıktı ya da sebepsiz

“Kız Saime!” “De Filo!” “Torunun boyük okulları biturmiş!” “Na demaktur o?” “İsmini demayi şimdi becaramiyacağım bir şey olmuş işte. ‘Boyük

Bazı insanlar vardır ya hani… İsmiyle bile iyileşir insan… İyi gelir hatırlamak onu… Hasibe Teyze tam da öyle biriydi. Mısır

Hep korktum Ey Okur! Ve korkacağım:  Bir gün karşıma çıkıp da, “Bu hikâye gerçek mi?” demenden/diyebilme ihtimalinden. ⁓ Onlarla aynı