Meryem Bulut

Her şey değişiyor da dostlarım, aşklara ne oluyor! Çok değil bundan yirmi yıl önce bile şöyle yaygın bir kanaat vardı,

Başta kendim olmak üzere, yolumun keşiştiği birçok kişinin karakterine dair bir iki net şey söylüyorum. Sonrasında hep bir çekince. Neden?

Kendini beğenmede şeytani bir lezzet var. Hangi öğretilerle beslenirse beslenmiş olsun ruhumuz/zihnimiz, onun tadı gelip duruyor damağımıza. Bazen sinsice, bazen

Yüz güzelliğine kırk günde doyulur, huy güzelliğine kırk yılda doyulmaz; dese de atalar, güzel kızlarla evlenmek istiyor erkekler, güzel gelinler

Kar Tanesi Kar tanesi gibi düşmek istiyorum, Alplerin eteklerine. Alp Dağları kadar büyük olan kalbimi görmeni. Çiçek Bir kar yağışı

Yalnızlar Bakanlığının kurulduğu bir çağdan seslenirken; yazının/sözün/kelamın şifa olmasını, yalnızlıkları bir nebze soldurmasını, küçük bir teselli olmasını ümit ederek sarılıyorum

DÜN: ŞİTAİYYE İnsanın tabiatla olan ezeli mecburiyetinin hatırası olduğu için önem veriyorum şitaiyyelere. Kışla ilgili, kışa ait, kış hazırlıkları gibi

Kendi yaşından haberdar olsa da insan dünyanın yaşını bilen yok. Birkaç tahmin sadece. Bunu bilmenin kimseye dişe dokunur bir faydası

Mevsimler azalıyor, özelliklerini kaybediyor, ya da bana öyle geliyor. Otuz sene önceki mevsimler nerede! Onlar dünün asil ve naif hatunları

Bahar, çocukluğun asude yollarından geliyor bana. Gürültü yok. Arka bahçede. Eşikteyim. Bir metreden biraz yüksek duvarın ince sıvasını görebiliyorum rahatlıkla.