Mervâ Babacan

Demir kapının hemen yanındaki küçük pencereden, birkaç ağaçlık bahçesine ve bahçenin ötesindeki sokağa baktı. Gün yeni doğduğundan ortalıkta kimsecikler görünmüyordu.

Tertemiz bir nisan güneşi yüzüme vurdu, ılık bir hava, sakin bir rüzgâr tenimi okşadı. İçimdeki güneşten bîhaber, dağın ardındaki güneş

Kalabalık olmayan bir caddenin yan sokağıydı bizimkisi. Hiç beklenmedik şekilde hafif bir eğimle sokaktan aşağı inilir, evlerin önündeki düzlüğe çıkılırdı.

“Kahveni soğutma” dedi küçük olan.  Az evvel iki kompartıman öteden getirdiği sıcak suyun içine, marketten aldığı ve aldığı için kendini içten

Kanma demek geliyor içimden bu çiçeğe.  Kanma.  Yalancı güneş bu alnına vuran.  Seni bu ışıkla kandıran da, sıcağını teninde hissettiren

Adam tüm gün onunla birlikte olan kalabalığı uğurladıktan sonra evin bütün ışıklarını kapattı, yalnız kapının önündeki loş lambayı yaktı. Sarı,

Aralık duran pencerenin ardındaki tülden silüeti açıkça görülüyordu. Öfkeli, kızgın bir yüz, dimdik duran bir beden ve birbirine kenetlenmiş kollar

HiçKapıyı sessizce çekip çıktığımı sandım. Aslında kapının yağ isteyen menteşeleri yayvan bir sesle kapıyı açıp kapattığımı evdekilere ilan etti. Böylelikle

Gökyüzü gri ve bulutlu.  Hava basık ve sıcak.  Hafiften bir rüzgâr okşuyor canlıları, cansızları, herkesi, her şeyi.  Yağmurun rüzgârı.  Kavak

Önünde yanan mangal kömürüne dalgın dalgın, kim bilir neler düşünerek, uzunca bir süre baktı Asım Bey. Elindeki, ateşi harlama görevi