Mervâ Babacan

İkidir bu yalnız akasya ağacının altına gelip misafiri oluyorum. Sırtımı yaslayıp gövdesine, hayaller kuruyor; yıllar, mekânlar ve insanlar arasında gidip

Bir ayrılık hikâyesi anlatacağım bugün size. Ayrılık… Bir yerden bir yere göç… Tamamlanamayan, eksikleri eksik olarak kalan bir göç…  …

O yaz Serne köyü halkı, başlarından eksik olmayan bulutu, topraklarını doyuran suyu hayra yordular. Düşen her damlaya bereket, baş veren

Garip bir heyecan içimdeki.. Uzun bir aradan sonra gözlerine dokunacağım eskimeyen bir yüz.. Karşısına nasıl çıkacağına dahi karar veremeyen ben..

Güneş’in en güzel haliyle hemhal şimdi gözlerim.. Yeryüzüne ilk göz kırptığı ana tanıklık ediyor.. Ne çok zaman olmuş oysa onu

Kapının iki yanında duran pencerelerden sızan güneş, neredeyse tüm odayı doldurdu. Öğleden ikindiye kayan vakit, sıcaklığı tüm hararetiyle hissettiriyordu.  Uzun

İçimdeki mektup yazma isteğini tekrar ortaya çıkaran Hikmet Tekeli Bey’e teşekkürlerimle… Hiç aklımdan çıkmadığın nice zamanlarda kalemi parmaklarımın arasında unuttuğum

Mutfak damının altındaki boş alanın bir kısmı ardiye, bir kısmı ocak olarak kullanılır bu evde. Gerekli gereksiz ne kadar kullanılmayan

Uzunca bir aradan sonra bahçeye çıkıp bu bulutlu havada gökyüzünü seyretmek istedim. Nereden, nasıl aklıma geldi bilmiyorum. Hislerim, hissettiklerim beni

Hava kararmış, soğuk şiddetini artırmıştı. İnsanlar yeni yeni evlerine çekiliyorlardı. Şehrin içindeki bu küçük köy, yanı başındaki hareketliliğe inat derin