Şol Yel Esip Geçmiş Gibi

Ömür de güneş gibidir; döner, dolaşır, ufka doğru eğilir… Doğumu şiirseldir, sevinç getirir; batımı hüzünle iç içedir. Doğumlar sevinçlidir; çünkü aydınlık getirir. Batımlar hüzünlüdür, geceye çıkar. Necâtigil’in tabiriyle bir “kısa çizgi”dir hayat, doğum ve ölüm tarihleri arasında.

Çocukluk, o, kabına sığmaz, o, sormaktan ve devinmekten usanmaz çağ, Necip Fazıl’ın deyişiyle, ‘günlerin asır’ olduğu kristal zaman. O da geçer. Büyüyelim isteriz bir an evvel. Özendiğimiz giysileri giyelim, uzak diyarları gezelim deriz, büyür ve gezeriz. Öyle ki, gelecek zaman, Buzzati’nin Tatar Çölü’nde dediği gibi, “Upuzun bir dönem, harcamakla bitmeyecek bir servet gibi görünür.” Yorulma bilmez, kahkahaları eksilmez zamanlardır. Upuzun bir nisandır, bitsin istenmez.

Hedeflerimiz, hayallerimiz vardır. Bitmez bir gayretle, coşkulu, coşkusuz, o güzel hedeflere çalışılır. Ulaşılır da. Okumak denilmiştir, okunur. Ev bark denilmiştir, kurulur. İşti, eşti, çoluk çocuktu… Akar gider zaman. Telaşın debisi bir hayli yükselmiştir.Yazları, memlekete gidilip dönülür. Geride kalanlar yıl yıl değişir. Yalnız onlar mı, hayır, roller de öyle. Kendisi koca bir gölge olan büyüklerimiz, bizim gölgemize doğru gelmektedir. Hayatın kırılma noktasıdır bu, farkına varıldığı kadar sarsıntı verir ancak.

Alan değil, veren el olma zamanıdır. Sorumluluklarımız, saçlarımıza tek tek yıldızlar kondurmaktadır. Çocuklar nasıl da büyüyor, gençler nasıl da soluyor, sanki bizim dışımızdaki her şey yaşlanıyordur. Böyledir bu, tâ ki, bizim de geçmekte olduğumuzu fark edene dek.

Uzun yürüyüşler zorlaşır artık. Sakinlik, dinginlik, aranan metâdır. Dostlar, arkadaşlar çekilirler kendi evrenine. Herkes kendi dertlerinin mahkûmiyetini yaşamaktadır. Memleket ya da içine hatıralarımızı kattığımız yerler git git yabancılaşır. Yemyeşil kırlar, meyveli bahçeler binalarla dolar taşar habire. “Vitrindeki Fotoğraflar” her geçen gün gençleşmektedir gözümüzde.

“Delikanlılık çağımızdaki cevher, gözyaşımıza bakmadan gitmiş”, yaşımız, ömrün kemâl çağına ulaşmıştır. Kendimize kattığımız her şey kâr olurken, yeni şeyler katmak zorlaşmıştır. Zamanın acıtıcılığı, çevremizde dağ vâri duran büyüklerin vedâsı, hüznümüzü çoğaltır. Uzak sandığımız günlerdir gelen. Nasihatler daha bir anlaşılır olmuştur. Yanımızda yöremizde çınar misali duran  sevdiklerimiz kazançtır, yaşıyorlarsa şayet.

Zaman, bir güneş gibi döner, dolaşır, ufka doğru eğilir… Çocukları evlenip giden ya da okuyup gurbeti seçen anne babalar birbirine yaslanır. Artık, telefon beklemek, tatil zamanlarında evlat, torun gözlemek vardır. Gün gün yalnızlık korkusu çalmaktadır kapıyı. “Ne yanar kimse bana âteşi dilden özge/ Ne açar kimse kapım bâd-ı sabâdan gayrı” mısraları her eve biraz uğramaktadır.

“İki kapılı handa” yolculuk eskimiş, yıllar, “Şol yel esip geçmiş gibi” geride kalmıştır. Akan sulardır günler, geriye dönmez; dökülen yapraklardır bir daha yeşermez. Lâkin güzel ömür sürenler için yepyeni bir bahar müjdesi saklıdır. Uğramaz sanılan hakikat her fâniye gelir çatar bir gün. Zâten “Bir gölgelik” olan ömür, şair bakışıyla, “bir kuş gibi usulca girilen dünyadan bir ağaç sökülür gibi” çıkmaktır.