Yol Bulmak

Okuma süresi: 2 dakika

Yolculuk, yolcu birbiriyle ne kadar ilintiliyse yol da o kadar ilintilidir onlarla. Bir de hikaye. Bu üçünü bir çatı altında toplar. Al sana hayat. Hikaye. İnsanlığın yol hikayesi.

Doğum,  ölüm. Arada hikâye saklı/ayan. Sen. Kalbin. Hayatın.  Hayatımız. İnsanlık.

Yollar kıvrımlı. Dümdüz yol yoktur. Eninde sonunda bütün yollar bir yöne doğru döner. Yol ayrımına gelirsin. Güneş önündedir. Kalbinin hizalarında, gözbebeğinin ışıklarında yahut yola düşen gölgelerin karanlığında. Güneş arkandadır. Karanlık önünde.

Yürüdüğü yolu beğenenler, başka yol aramayanlar, doğrunun bir yönüne bakmakta ısrar edenler! Yürüyelim arkadaşlar, dünyayı değiştirelim heyecanıyla yoluna devam edenler. Bakalım yollar nereye çıkacak? İnsan kestirebilir bazen yolun sonunu. Belki görünen köy kılavuz istemiyordur gerçekten. Belki yolun sonu ile ilgili öngörüler tutmaz.  Hayat çoğu kez beklemediğimiz sonlarla karşılaşmak değil midir? Son denilen şey, hikâye devam ederse, yeni başlangıçlar için verilen es’tir. Aklı tahmin ettiğimizden daha az ciddiye alan hayat ise bize yeni yolların ışığını göstermek için ısrarcıdır. Hep aynı yoldan yürüme der sanki. Bunu öğretmek için, kendimize şans vermemiz için, bizi zorlar adeta. Bunu öğrenmek için uzun yollardan geçmek gerekiyordur kimileri için. Oysa hayat bazen çok basit bir denklem gibidir. A’ya verdiğin iki değerini silip üç veya dört yazmalısındır, hepsi bu.  Karşılaştığımız olayları, zorlukları bir yol hikâyesinin halleri olarak unutmazsak belki olgunlaşma yolunda bir adım atmışızdır.

İnsan yolculuk hallerini kabullense  mutlu olabilme ihtimali de artar.  Rahat. Mutmain. Huzurlu. Yolcunun karşılaştığı her halinin bin bir hikmetinden birine bile aşina olsa kalp. Yolculuğun bütün yüklerinden ansızın azat olma lütfuna erebilir. Saf bir kalp hali yakalamak da mümkündür bu nadide anlarda.

Huzurluysan, kabullenmişsen bahar tadındadır hayat. Her şey iyi, güzel, hoş,  Tam kıvamında. İnsanoğlu işte. Doğasının gereği hep daha iyisini arar, bu arayışın altında sinsice gezen, ‘ben daha iyisine layığım’ düşüncesi hüküm sürüyor olabilir. Bu kadar acımasız olmamak gerek aramada daha iyi insan olma, menkıbeleri okunanların hayatına öykünme, onların tattığı ruh halini tatma, o olmazsa bile, o tadı verecek bir kırıntı arıyordur insan. Aramak ihtiyacı insanın genlerine yerleştirilmiş kod.

Yol, aramaktır; yol, bulmaktır. Kendini ararsın bütün yollarda. Ruhuna şifa ararsın yollarda. Yolların sana söylediği şeyler vardır; senin ona fısıldadığın. Belki derdimize çare bir çiçek. Belki dermanın derdin içinde ama illaki arayacaksın. Arayacaksın ki bulma ihtimalin artsın. Bulmanın / öğrenmenin/ keşfetmenin sonunun olmadığını unutmadan.

Ayaklarımız yola değdiğinde, yaşamın da yol olduğu metaforunu hatırlıyor nedense. Önümüzde kıvrım kıvrım açılan yollarla aramızdaki sırrı sezinliyoruz. Hele yürüdüğümüz yol topraksa… Fanilik. Dönüş düşüncesi. Toprak özlemi. Bırakmak hayali ve dünyanın dönmeye devam edeceği hakikati.  Onun bize fısıldadığı, bizim ona anlattığımız şeyler var, sorduğumuz sorular. Hangi yoldayız? Gidiş nereye? Değişen, değişmeyen; değiştiren, değiştirmeyen sorular…             Tecrübeler, bulmalardan sonra vardığımız sonuçlar. İnsanoğlu, ne çok yollardan geçer;  ne çok bulur ve kaybeder. Hayat.

Yol; bahttır. Ezelden yazılandır. Ezelden seçtiğin.  

Yeni yollar  çıksa da bahtımıza. Denemekten vazgeçmesek de. Bir yerde. Tahmin etmediğimiz bir anda. Doktorlar ‘Her şey yolunda, bütün tahlillerin iyi. Git evine dinlen.’ dediğinde. Eve dönüş yolunda. Biraz dinleneyim derken yanındakilere. Sonra başın düşer. Kimse seni kaldıramaz. Hikayen bitmiştir. Yolların bitmiştir. Ne yaparsan yap, hangi yollardan geçersen geç ölüm senin yolunu gözlemekte. Tüm hikayeler sonlu.