Gri Gökyüzü ve Çiçekli Dallar

Okuma süresi: 2 dakika

Uzunca bir aradan sonra bahçeye çıkıp bu bulutlu havada gökyüzünü seyretmek istedim. Nereden, nasıl aklıma geldi bilmiyorum. Hislerim, hissettiklerim beni buraya çekti sanki..

Hem bilinçaltımda hem de duygularımı sakladığım o küçücük yerde özlem kırıntıları duruyor hala. Elbette benim de özlediklerim var. Hasretini doya doya yaşadıklarım. Ve bu hasretin ne vakit sonlanacağını bilmediğim bir hayatım…

Ayaklarım yenice yeşillenen toprağa basa basa beni bahçedeki bir elma ağacının altına getirdi. 

Akşam olmak üzere..

Bulutlar gökyüzünün maviliğini sır gibi saklıyor bugün. 

Beyazdan griye giden o renk, gözümün alabildiği her yeri kaplıyor. 

Henüz çiçeklenen ağaçlar bu havada hüzünlü görünüyor. 

Belki birazdan bir kaç damla yaş gelip konar üstlerine. 

Ve cıvıltıları duyulan kuşlar heyecanla uçuşurlar bilinmeyen bir yere. 

Şimdilik yağmur öncesi o ılık rüzgâr yalayıp geçiyor bizleri. 

Beni, ağaçları ve yürüyüşleri sessizliği bozan bir kaç köpeği. 

Onlar da karanlık çökmeden yiyecek bulmanın peşinde. 

Korkmuyorum bugün onlardan. Yanımdan geçip gidiyorlar. 

Hani zorlasam onlar da hüzünlü bakıyorlar bana diyeceğim. 

Öyle geliyor. 

Gönlüm nasılsa gözüm öyle görüyor her şeyi. 

Ağaçların altındaki kırık sandalye, köşedeki el arabası ve öylesine atılmış bir kaç parça odun..

Rüzgârda kıpırdayan otlar bile..

Her şey hüzün içinde. 

Duygudaşlığımız bir ömür sürecek gibi. 

Ben hep onlarla birlikte gökyüzünü seyredeceğim sanki. 

Elma ağacının altındaki eskimiş hasır bana bakıyor. İkiletmiyorum hiç. Davetini kabul edip uzanıyorum üstüne sırt üstü. 

Şimdi gözümün önü hep gri işte. 

Yalnız sol tarafta kalan çiçekli üç dal var. 

Bu gri gökyüzü ve bu çiçekli dallar…

Tanıdık geliyor bu manzara. 

Ve beynim beni alıp götürüyor uzaklara..

On iki yaşımdayım. 

Dedemin ona arkadaşlık edelim diye götürdüğü bahçenin tek elma ağacının altında kardeşimle birlikte oturuyoruz. 

Hava biraz bozuk. 

Dedem “yağmur geliyor acele etmek lazım” diyor. 

Babaannemle birlikte tohumları toprağa gömüyorlar. 

Öyle diyoruz kardeşimle. Yaptıklarının başka bir adı yok çünkü. 

Tohumları toprağa gömmek..

Onlar inip kalktıkça biz büyülenmişçesine onları izliyoruz. 

Sonra “hadi bulutlara bakalım” diyor kardeşim. 

Uzanıveriyoruz yan yana. 

Kolu koluma değiyor. 

Birbirimize bakıp gülüşüyoruz. 

Sonra tekrar gökyüzüne..

Ne düşünüyoruz hatırlamıyorum. 

Dünya sırtımıza yüklenmemiş daha. 

Kendimize büyük gelen dertlerimiz yok o günlerde. 

Belki yalnızca hayal kuruyoruz. 

Ve gözümüzün önünde bir tablo; gri gökyüzü ve soldan manzaraya girmiş çiçekli dallar. Tıpkı bugün olduğu gibi…

Doğruluyorum yattığım yerden. 

Grinin tonu koyulaşmış, hava hafiften kararmış. 

Aklımda az evvelki tablo. 

Gönlüm o küçük bahçede. 

Yanımda kimse olmasa da ben onun yanında hissediyorum kendimi. 

Sağıma dönüp boşluğa bakıyorum. 

Gülümsüyorum ona. 

Yanaklarım ıslanıyor, dilime eski bir şarkı dolanıyor;

        “Akşam oldu şehrimde,

         Penceremde kuşlar göründü.

         Bir yaşlı hayal gözlerimde,

         Gözlerimi yaşlar bürüdü.

         Çilem dolmuyor, giden dönmüyor,

         Çalan olmuyor kapımı…”