Kabul Ederler Mi?

Okuma süresi: 2 dakika

Bizi kabul ederler mi sence?” Dedi kadın. Bilmiyorum anlamında dudağını büktü adam. Bilmiyordu gerçekten. Aklına ilk gelendi onlar. Zaten sonrası yok. Sadece onlar. 

Kabul ederler mi? Boşluk. 

Elini kadının eline uzattı adam. Bir çeşit teselli. Sıktı iyice. Kadın dönüp baktı. Yüzü endişeli ama aydınlıktı. 

Adam gülümsedi. Kadın da gülümsedi. Sonra tekrar kaygı indi yüzlerine. Başlarını çevirdiler. Adımları da onlar gibi endişeliydi. Bazen hızlı bazen sakin öylece yürüdüler. Bilinmeyene. 

Kabul ederler mi? 

Adam etmezlerse diye başka çareler düşünmeye başladı. 

Kadın çoktan kabul ettirdi kendilerini. 

Adam arkadaşlarını düşündü sırasıyla. Güvenemeyeceklerini eledi. 

Kadın evlerinin nasıl olduğunu hayal etti. Sığabilirler miydi? 

Adam telefon rehberine geçti sonra. Güvenebilecek tek kişi. 

Kadın kalabalıktan korkmaya başladı. O kadar insan üst üste. Olur muydu? 

Adam bir tek kişi bulamadı. Güvenemedi. 

Kadın ev ev üstüne olmaz dedi. Hayalden vazgeçti. 

Kabul ederler miydi? İkisi de bilemedi. 

Giderken adam önünden geçen arabaya dikkat kesildi. Hani bu ay sonu almayı planladıklarından. Alamayacaklarından… Sağlık olsun dedi. Dedi ama kendisi de inanmadı bu dediğine. Sağlık da olsaydı araba da.

Kadın caddenin sağ tarafında kalan küçük butiğe şöyle bir göz attı. Vitrindeki elbise nasıl da güzeldi. Kendini hayal etti elbisenin içinde. Altına geçen ay aldığı topuklu ayakkabı ne de güzel olurdu. Belki bir de kolye alırdı üstüne. Belki.. Ne elbisesi? Şimdi o değildi ki mesele. Kabul ederler miydi? 

Adam işte geldik dedi kadına. Kadının içi cız etti. Kalbi hızlandı. Zihninde aynı soru dönüp durdu. Ya etmezlerse? Başını çevirip adama baktı. Son bir umut. Son bir teselli aradı gözlerinde. Adamda da aynı endişe. 

Kapının önüne gelince durakladı adam. Eli zilin önünde havada kaldı. Kadına baktı. Son bir güç aradı gözlerinde. Hadi desin diye bekledi. Kadın daha da sessizleşti sanki. 

Adam derin bir nefes aldı. Kalbinin atımını yavaşlatamadı. 

Zile belli belirsiz dokundu. 

Hızlıca. 

Kararsız. 

O bir kaç saniyelik bekleme anı. 

Öyle uzundu ki. 

Basamadım sandı adam önce. Yeni bir hareketle elini tekrardan uzattı ki kapı aniden açıldı. Bakıştılar adamla kadın. Kapının açılması şaşırttı sanki onları. Yine de kapıyı itekleyip aynı kararsızlıkta girdiler içeri. 

Yaklaştıkları her an heyecanları bir kat daha arttı. Merdivenleri Nasıl çıktıklarını anlamadılar bile. 

Adam son basamakta durdu. Üstüne başına kendince çeki düzen verdi. Kadın da saçlarını düzeltti. Böylece kapıyı çalmaya hazırdılar. 

Adam bu kez çalmadan sordu kadına; çalıyorum? Kadın evet anlamında başını salladı. Bu kez kararlı çaldı adam kapıyı. Elini çekince iki adım geriye gitti. 

Bekleme süresi. 

Belki bir kaç saniye. 

Uzadıkça uzadı yine. 

İçerden kapıya doğru sesler geldi. 

Yürüme ve koşturmaca sesleri. 

Adamla kadın bakışmadı bu sefer. Yalnız kapının açılmasını beklediler sabırla. 

Nihayet açıldı kapı. 

Bir. İki. Üç. Dört. Beş. Derken altı çift göz gülerek baktı kapıda bekleyen misafirlerine. Öyle güzel güldüler ki adamla kadın derin bir nefes aldılar. Sanki bütün dünyanın yükü kalktı omuzlarından. 

Adam arabayı aldı. 

Kadın elbiseyi. 

Gülümsedi ikisi de. 

Kabul ederler miydi? Belki….