Tanrılarımızı Öldürmek

Okuma süresi: 2 dakika

Tanrı nedir, sorusuna insan sayısı kadar doğru cevap vermek elbette mümkündür. Ama bana sorsaydınız şöyle tanımlardım: Eleştiremediğimiz her şey ve herkes bizim tanrımızdır. Eleştirilmeyi ve eleştirileri hazmedemeyen insanların içinde de bir tanrısallık olduğundan söz edebiliriz. Onların yanlış yapma veya yanlış bir şey söyleme ihtimalleri yoktur; mutlak, kesin ve değişmeyen doğruları vardır. Ki bu tür insanlardan uzak durmayı tercih ederim.

Ergen yaşlarımdayken, okulda, cahiliye devri insanlarının helvadan putlar yapıp onlara tapmalarını zihnimde bir yere oturtamamış ve anlayamamıştım. Dünyada yarım asırdan fazla yaşadıktan sonra gördüm ki insanların çoğu putperesttir ve kendi yarattıkları tanrılara tapmakta ve tüm iradesini ve aklını onlara teslim etmektedir.  

Pekiyi de bizim tanrılarımız kimler ve neler?

İnsanların en büyük tanrısı devlet! İnsanlar Allah’a inanırlar ama devlete taparlar; her şeyi ondan beklerler, devlet işine girmek en büyük amaçları arasındadır. Devlet ne yaparsa yapsın; doğrudur; sen devletten daha mı iyi bileceksin, mottosunu ağızlarına pelesenk ederler; devlet ile birey herhangi bir alanda karşı karşıya geldiğinde, birey haklı olsa bile herkes devletin tarafını tutar. Şey Edebali’nin “İnsanı yaşat ki devlet yaşasın.” Sözünü her fırsatta söylerler ama “Devlet olmazsa…” “Sözkonusu devletse (vatansa) geri kalan her şey teferruattır.” derler. Oysa ki devleti kuran insandır. Devletin görevi insana hizmet etmektir ama insanlar devlete hizmet etmekle övünürler; öyle ki canlarını bu yolda feda etmeye hazırdırlar ve bunu da severek yaparlar. Delisaçmasıdır bütün bunlar.

İnsanlar liderlerine taparlar, tanrılaştırırlar ve onların hata yapma ihtimali yoktur. Yaptıysa da vardır bir hikmeti. Ömürlerini onların söz ve davranışlarının doğruluğunu anlatmak ve tevil etmekle geçer.

Aşık Veysel der ki: Sendeki güzellik neye yarar bu bendeki aşk olmasa? Cemil Meriç de: “Kitaplar, kadınlar, şehirler, metruk kervansaraylar gibi boş. Onları dolduran senin kafan, senin gönlün.” (Bu Ülke)

Taptığımız, kendimizden fazla bile değer verdiğimiz şeylerin hepsi aslında boş. Bazı okuyucu bana kızacak ama ben buna bayrak, vatan ve millet kavramlarını da ilave edebilirim. Esas olan insandır efendim. Gerisi boştur. Diğerlerini kutsallaştıran ve tanrılaştıran insandır, zehirli propagandaya maruz kalmış insan beynidir. Köleleştirilmiş insandır. Bütün sistem insanı köleleştirmek üzerine kurulmuştur.

Kendi yarattığımız tanrılarımız elbette bunlarla sınırlı değil. Camiler de buna dahildir, para da kadın da… Her köşe başına boş camiler dikmek ve böylece müslümanlığı yaydığını veya çok iyi bir şey yaptığını düşünmek cehalet değil de nedir? Bu, Allah’a tapmak değil camiye tapınmaktır.

Siz bunları çoğaltabilirsiniz… Kendi yarattığımız yüzlerce tanrının arasında boğulup gidiyoruz ve beynimizi köreltmekle kalmıyor, özgürlük alanlarımızı sınırlayıp bir kafesin içine atıyoruz kendimizi. Küçüklüğümüzden itibaren bize öğretilenleri doğru zannedip kendi seçimlerimiz sanıyoruz. Köleleştirildiğimizin o kadar farkında değiliz ki özgür olduğumuzu düşünüyoruz.

Özgürlük; yapmak istemediğin şeyi yapmamaktır; sana sunulanların içinden birini yapabilmek değildir.

Tanrılarımızı öldürelim, helvadan putlarımızı yiyelim ve özgürleşelim; belki o zaman hayatımızda birşeyler değişebilir.