Mağdur Psikolojisi

Okuma süresi: 2 dakika

Dünyanın her yerinde zulme maruz kalan insanlar var ve onlar da hayatlarını bir şekilde devam ettirmek zorundalar. Bu insanlardan biri de benim. Hayatım boyunca çalışarak kazandığım tüm edinimlerim bir gecede çöp oldu. Ülkemden ayrılmak zorunda kaldım. Kendi yazdığım kitapları kimsenin bilmediği bir yere, çocuklarımı gömer gibi, gömdüm.

Mağdurlar, toplum tarafından anlaşılmayı ve onlardan yardım beklerler aslında. Bunun en kötü örneğini Nazi kamplarında kalan ve hayatta kalmayı başaranlarda görüyoruz. Hitlerin zulmünden kurtulan Yahudiler Almanya’daki evlerine büyük acılarla döndüler ve anlaşılmayı beklediler. Oysa hayat devam ediyordu ve kimse onların acısını anlamadı ve hatta umursamadı. Çünkü herkes kendi hayat hikayesinin merkezinde ve akışındaydı.

Onlar ne yaptı, biliyor musunuz?

Bir kısmı ciddi travma yaşadı, tedavi gördü; bir kısmı da intihar etme yolunu seçti.

Mağdur olma sebebi ne olursa olsun; deprem, savaş, diğer doğal felaketler veya bir diktatörün zulmüne maruz kalıp hapse düşmek veya ülkesini terketmek zorunda kalmak; mağdurlar, yaşadıkları mağduriyete takılıp orada, o devirde ve o günde kalmaya devam ederlerse, en kötü seçimi yapmışlar demektir.

Bu mağduriyeti, acıyı, zulmü tecrübeye çevirmek, onunla yüzleşmek, gerçek dünyadan kopmadan; mümkün olan en kısa sürede hayatın normal akışına dönmek; en iyi tercihtir.

Ölenle ölünmez, sözü benim ne demek istediğimi tam olarak anlatıyor aslında. En sevdiği kişi ölen insan bile hayata kaldığı yerden devam ediyor; yemek yiyor, uyuyor, işe gidiyor hatta seks yapıyor; kısacası ölüyü mezarda bırakıp yoluna devam ediyor.

Mağdur psikolojisine takılı kalmak; ölen sevdiğinin mezarının başında bir ömür beklemeye benziyor aslında. Kontrol ve müdahale edemediğimiz olayların içinden çıkıp kendi köşemizde hayatımızı yeniden inşa etmenin yoluna bakmalıyız. Aksi takdirde bu mağduriyet acısı, psikolojisi beynimizi, ruhumuzu ve kalbimizi kilitler ve hayatı ıskalarız.

Bendeniz Rus-Çeçen savaşının canlı tanığıyım, yani aynı zamanda savaş mağduruyum da…

Sonucunda ne mi oldu?

Bu acı beni yazar yaptı. Evet, tam olarak böyle. Ben o savaşı, savaşın acısını, travmasını yaşamasaydım belki de hiçbir zaman yazar olamayacaktım. O savaş tecrübesini yaşadığım için kendimi diğer insanlardan şansı hissediyorum. Çünkü acı, beni büyüttü, olgunlaştırdı ve ruhumu tasaffi etti; yılanın kabuk değiştirip hayata yeniden başalaması gibi bir şey.

Çocukluğumda hayvan otlatmaya gittiğimizde en büyük eğlencelerimizden biri kertenkele yakalamaktı. Eğer onları kuyruğundan yakalarsak, kertenkeleler, o kuyruğunu hemen oracıkta bırakıp kuyruksuz olarak yola devam ederlerdi. Çünkü diğer türlü öldürüleceğini düşünüyordu muhtemelen. Mağduriyetlerimiz de böyle kertenkele kuyruğu gibidir. Onları bırakıp yola devam etmek zorundayız.

Kitaplarımı gömüp geldiğimi söylemiştim.

Şimdi ne yapıyorum peki?

Başka dillere çeviriyorum ve muhtemelen günün birinde kitapları birçok dile çevrilen bir yazar olacağım. Bu zulmü yaşamasaydım belki de hiçbir zaman kitaplarımı yabancı bir dilde yayınlamayı düşünmeyecektim.

Birine duyulan öfke, intikam duygusu veya mağdur psikolojisine takılıp kalmak hayat enerjinizi alır ve olduğunuz yerde patinaj yapar durursunuz.

Hangi mağduriyete ve zulme maruz kaldığınızın hiçbir öenemi yok; nasıl tepki verdiğiniz sizin hayatınızı şekillendirecek.