Tohum, Toprak…

İster kuş uçmaz kervan geçmez dağ başında olsun… İster yeşillikler içindeki köy evinin bahçesinde olsun… İster anakentlerin beton bloklarındaki bir kutuda olsun… Bütün çiçeklerin hikâyesi tohumla başlar. Tohum, öz, şifre, geçmiş, gelecek, ilk yaratılıştan beri var olan.

Tohumun toprağa düşmesiyle başlar çiçeklerin hikâyesi. Tohumla toprak buluşacak ki çiçeğin hikâyesi başlasın.

Tohum, minnacık. İçinde gökkuşağının bin bir rengi saklı.

Tohum minnacık. İçin-de büyük bir hayat saklı.

Tohum, minnacık. Ama bütün hayat macerasının hikâyesi yazılı içinde.

Toprak suskundur. Rüzgâr gibi gürültülü değil. Ateş gibi yakıcılığı yok. Su gibi değişken değil.

Suskun toprak.

Eğilip onu dinleyince sözleri anlaşılan içli kalp. Tohumunu da bir sır gibi saklayan toprak.

Toprağın muradı müşfik bir anne olmakmış. Sarıp sarmalamak yavrusunu. Annenin sarıp sarmalamasıyla çocuk büyümez. Ona süt lazım, su lazım, uyku lazım… Bu lazımları sıralasak benim evden sizin eve yol olur canlarım. Benden söylemesi. Biz yolu molu bırakalım da çiçeklere bakalım. Tohum toprağa düşer ama sonrasında büyük bir koşuşturma başlar. Tohuma toprak lazım, hava, su, güneş… Bunları da ayarlamış, kâinatı evirip çeviren Rabbim. Anlayana anlamak ve sonrasında “Muhteşemsin Rabbim!” demek kalmış.