Çiçekler Bir Bilmecedir

Bahar gelince alıp başımı gitmek isterim, büyük şehrin çok beton, az toprak bulunan sokaklarından, caddelerinden. Bahar cümbür cemaat bütün güzelliklerini toplamış penceremi tıklatmaktadır. Gel, der. İşlerimi bırakamam. Gitmem gereken okulum vardır. Anlatmam gereken derslerim. Dışarıda bahar vardır. Bana bakan öğrencilerim vardır. Dışarıdaki bahar içime de açmıştır. Bir adım da bahardır benim. Ve çekip gidemeyince bir yolunu bulup sözü bahara getiririm. Hatta küçük sınıflarda şöyle bir soru sorarım: Size bir bilmece sorayım mı? Gözleri ışır yavrucaklarımın.

Çiçeklerin şahıdır, Muhammed’in teridir, Şairlerin şeyhidir,

Bil bakalım, bu nedir?

Birkaç çiçek adı duyarım onlardan. Ama en çok da gül adını duyarım. Zekidir benim çocuklarım. Hemen bilirler. Hatta bazen onlarla bir bilmece grubu kurar, bilmeceler hazırlarız. Pek zevkli bir şeydir, size de tavsiye ederim.

Benim size söylemek istediğim başka bir şey var. Çiçekler de insanlar gibidir. Narin. Güçlü. Şefkatli. Kızgın. Saf-iyi niyetli manasında-.

Mesela bazı çiçekler çok narindir. Fazla su, bir dirhem fazla güneş onları hemen soldurur. Hatta kuşkonmaz gibi bazı çiçeklere parmağınızın ucuyla dokunun, maazallah! Hemen küserler.

Bazı çiçekler de en zor iklimlerde bile yaşarlar. Kavuran güneş, susuzluk… Onları hiç mi hiç etkilemez. Çorak topraklarda yemyeşil ve dimdik gövdeleriyle dikilir ve yeni günü selamlarlar. Kaktüs gibi. Oradan geçenlere ışıltı yeşilliklerini hediye ederler.

Okuduğum kitapların etkisi mi… çocukluğumun çiçekler arasında geçmesinden mi… Çiçek âşıklısı komşularımızdan dinlediğim hikâyelerden mi… Bilmiyorum. Ben çiçekleri insanlara benzettim hep.