Şimdi Neresi Sıla Neresi Gurbet

Kalabalık olmayan bir caddenin yan sokağıydı bizimkisi. Hiç beklenmedik şekilde hafif bir eğimle sokaktan aşağı inilir, evlerin önündeki düzlüğe çıkılırdı. Kapıları düzlüğe açılan evler de benimdi, merdiveni sokağı kucaklayanlar da. Her birinin hikâyesini bilendim ben, her birinin kokusunu aklında tutan. Gözümü açtığımda gördüğüm, ilk adımlarımı attığım, ilk sözcüklerimi söylediğim yer burası. İlk oyunlarımı oynadığım, ilk arkadaşlarımı edindiğim, dahası ilk mutlu olduğum.

Orada, traktörün üstünde oyun oynuyor altı yaşım. Üstümde yeni alınmış bayramlıklar. Siyah kadife bir etek, beyaz dantelli bir gömlek. Çorabım, ayakkabılarım, tokalarım her şeyim yeni. İhtarlara aldırmadan sokakta bir oraya bir buraya koşturan bir düzine çocuk. Aklımıza nereden geldiyse çıktık traktörün römorkuna, gerdik halatı arka kapağına, tutup kendimizi atıyoruz aşağıya. Ben ilklerden olmam hiç. Korkarım. Ama alay edilmekten daha çok korkarım. Atladım. Başımı çarptım bak ve düştüm. Dizimin ağrısından başka boynuma ılık bir şeyler değiyor. Kafamı çevirdim, beyaz gömleğim kıpkırmızı. Ağlamaya başlıyorum. Kırmızılığa değil, gömleğimin mahvolmasına. Kanla ilk tanışmam böylece oluyor. 

Bak geliyor sekiz yaşım. Dedemin kucağına koşan benim. Kollarını açmış bekleyen, gözleri bambaşka gülen o adam benim dedem. Camiden geliyor. Az evvel döndü köşeden. Döner dönmez beni gördü. Ben de onu görünce koştum delice. Diz kapaklarını yere koyup kollarını ne de güzel açtı. Ben mutluluktan, sevildiğimi bilmekten dört köşe. İşte tam kavuştuk derken, arkamda benimle birlikte koşan horoz omuzlarıma biniveriyor. Çığlık, gözyaşı. İlk korkum oluyor böylece…

Şu merdivende saklanan on beş yaşım. Koşturmaktan bitap, oyun oynamaktan hoşnut. Saklambaca ebe olmamak için çabalıyor. Diğer saklananlarla, evlerin içindeki kalabalığı seyrediyor. Muhtemelen bir bayram arefesi. Şöyle başını kaldırıp ebeye bakınca yakalandı. Ebe önde o arkada koşuyor. Varıp değemese de dut ağacının kalın gövdesine, mutlu halinden. Bir yenilmişlik edasıyla oturup oyunun gidişatını seyreden ben, etrafımdaki onca insanı kaybetmekten, bu mutluluğun bozulmasından endişe ediyorum. İşte sevdiklerimi kaybetmekten ilk korkuşum böylece oluyor. 

Traktörün direksiyonunda oturan on sekiz yaşım. Sabah mahmurluğuyla güneşin ilk sıcaklığını hisseden benim. Anavudu, tırpanı ve diğer malzemeleri römorka koymalarını izliyorum. Patosa gidiyoruz. Biraz sonra bi dolu ekmek ve tahin helvası alacağız bakkaldan. Buğdayları çuvallara doldurma işini yarılayınca, traktörün gölgesinde oturup afiyetle yiyeceğiz. Ondan önce sebzeli bulgur pilavı isteyecek dedem, kalkıp kendimce bir şeyler yapacağım. İşte tek başıma ilk yemek yapışım olacak bu. 

Balkonun mavi demirlerine tutunup olan biteni izleyen yirmi dört yaşım. Aşağıda yeşil bir araba, etrafta ağlaşan insanlar. O çok güzel gülen dedem tahta bir kutunun içinde son kez iniyor kendi yaptığı bu merdivenlerden. Babam ilk defa ağlıyor. Dizlerimde derman, gözlerimde fer kalmıyor. Dayanamam sanıyorum bu ayrılığa. Dayanıyorum. Gerçekten kaybetmenin ne demek olduğunu anlamam böyle oluyor. 

Şimdi bunları hiç yaşamamış gibi anlatan otuz iki yaşım. Puslu bir hayal hepsi. O sokağın ötesini gurbet sayan ben, şimdi sılam neresi bilmiyorum. Köprünün altından akan sular kıyıdan kıyıya vurdu bizi. Korkularım, mutluluklarım, “an”larım o sularla beraber aktı gitti. Yeni korkular, yeni mutluluklar, yeni “an”lar biriktiriyor bu yaşım. Sahi ben miydim onca şeyi yaşayan, yoksa küçük bir rüya mıydı hepsi?