Dolores Artık Yok
“Ölüm büyüktür/ Ve biz Onunuz/ Gülümsemelerle dudaklarımızda/ Yaşamın tam ortasında sanırken kendimizi/ Ölüm hıçkırır birden içimizde/ Ta içimizde”
R. M. Rilke
Bir yazarı, şairi veya sanatçıyı ilk önce eseriyle severiz. Öyle bir severiz ki hayatını da merak ederiz sonra. Şayet, onda kalbimize yakın bir şeyler görürsek onu bir kez daha severiz. Artık o kimse kişisel hikâyemizin bir parçası hâline gelir. Sevdiğimiz ve beğendiğimiz pek çok şeyi dostlarımıza tavsiye ettiğimiz gibi onu da tavsiye eder, nazara veririz.
Bir kitapla, bir şiirle, bir şarkıyla gönlümüze nakşettiğimiz o kimseleri başkalarının da aynı şekilde sevdiğini görmek bizi şaşırtmaz, bilakis mutlu eder. İsteriz ki sevdiğimizi herkes sevsin. Bizim gibi düşünenlerin sayısı hızla çoğalır böylece. Artık, birbirini görmeden, tanımadan anlayabilen bir kitle olarak, aynı ateşin çevresinde toplanan büyük bir çekirdek aileye dönüşürüz. Bu durum, bir rüzgâr, bir sinerji oluşturur; yepyeni eserlerin de ortaya çıkmasına vesile olur bir anlamda. Şayet, sevilen o sanatçı hâlâ yaşıyorsa…
İşte, daha dün gibi aklımda. Askerden yeni gelmiş genç bir öğretmen olarak ilk görev yerime taşınmıştım. Kendimi daha önce benzerini yaşamadığım ölçüde bir gurbetin içinde bulunca, yalnızlığımı kitapla, kalemle ve müzikle dindirmeye çalışmıştım. Şanslıydım, büyük bir müzik arşivine de kavuşmuştum bilgisayar almakla. Televizyon ve interneti olmayan bir evde, bilgisayarım büyük bir teselli olmuştu bana. Okurlarımın olduğu yerel bir gazetede şiir ve deneme yazıyordum. Bundan sonraki hayatımda benimle olacak seslerle bir daha ayrılmamak üzere tanışıklığım o zamandandır.
Şimdi yine o seslerden birini dinliyorum. Gitar, bas ve klavyenin ritmine karışan bu ses Dolores’in sesi. Daha dinler dinlemez hemen bir helezonun içine alıyor beni. İnsanı mutlu eden bir şarkı bu. “Understand the things I say. Don’t turn away from me,” deyip duruyor. Sesin tonunda ve ahenginde bir başkalık var; lakin o günlerde duyduğum sevinci bütünüyle duyamıyorum; duyamayacağım da. İçimde bir burkuntu oluşuyor. Sebebini biliyorum.
“The Promises”i, “Zombie”yi dinliyorum yeniden. Her şarkının bir hikâyesi var; aklımda tutuyorum. Üzülüyorum. Bu dünyadan “The Cranberries” adlı efsane bir grup, Dolores O’riordan gibi müthiş bir sanatçı geçti; biliyor musunuz? Özledikçe çalıyorum kapısını. Yıllar sonra, şarkı listeme “When You’re Gone”ı, “Delilah”yı ve “Cordell”i de eklemiş olarak tekrar tekrar içiyorum şiir gibi. Şayet, şu bir avuç şarkıdan başka hiçbir eseri olmasaydı bile, gönüllerdeki o müstesna yerini yine de doldururdu demekten kendimi alamıyorum.
Evet, “Abba”nın “Chiquitita”sı, Claire Picket’in “Rue Des Cascades”ı, Adele’in “Set Fire To The Rain”i, Emilia’nın “Big Big World’ü ve Loren Allred’in “Never Enough”u da Dolores şarkılarıyla aynı pınardan şerbetlenir ve çok güzeldirler. Bunlar ve daha nicesi, kalbimizin vadilerine ılık meltemler salar. Bağımızı, bahçemizi çiçeklere boğar. Fakat erken vedadan mı bilmem, Dolores başka. Ama onun yeri ayrı.
Bulutlar içinden geçer gibi “Ode to My Family”yi, dinliyorum. Göğüm bulutlanıyor. Kollarım kanada dönüşüyor; ama hüznün önüne geçemiyorum. Sebebi belli. Artık o, hayat hikâyemin hüzünlü bir parçasıdır. Aramızdan birden bire kopup gidişinin ardından beş yıl geçti. Şimdi ben de onunla aynı yaştayım. “Her ölüm erken ölümdür,” biliyorum. Fakat değişmez bir gerçek vardır ki bir gencin ya da herkesçe sevilen birinin ölümü daha erken bir ölümdür.
Şimdilerde Dolores’i bir kez daha devrediyorum. Artık aramızda olmadığını biliyorum. Sanki bir yakınımmışçasına elem duyuyorum gidişinden. Genç yaşta ölümü mü, ardında kalan üç çocuğu mu, o ipeksi, o deniz meltemi sesi mi, hüzne sürüklüyor yaprakları kalbimde. “Do you see me? Do you see,” diyor, demesine de, görmüyoruz; Dolores artık yok.
“Neylersin ölüm herkesin başında.” Onun, Cordell’e yaktığı ağıdı, şimdi ona yöneltiyorum ben de; çünkü tam vaktidir: “Öldün diyorlar/…/Dolores, zaman gösterecek/ Öldün diyorlar/ Ve umarım daha iyi bir yere gitmişsindir/ Zaman gösterecek, zaman söyleyecek/ Hepimiz ayrılacağız ve çürüyeceğiz/ Ve hepimiz daha iyi bir yere döneceğiz. Dolores Dolores Dolores…”
