Menekşe Moru ile Leylak Rengi Arasında

Okuma süresi: 2 dakika

MENEKŞE

Güzel çiçek. Hafızamda hercai menekşe değil de Afrika menekşesi yer etmiş. İlki ikircikli, kafası karışık, dal dan dala uçan/konan, kararsız şeyleri, belki de en çok insanları hatırlatıyor. Gözü ve gönlü ayrı yerlere bakan şaşkınlar gibi. Çocukluğumda   çok görürdüm, Kültürpark yeşilliklerinde. O zaman da hoşlanmazdım onlardan. Hafif meşreplik vardı sanki. Mor derine çekerdi insanı.  Kuyuya düşer  gibi bir his dolardı içime.. Sarıdaki uçuculuk. Sarışınların küstahlığını mı hatırlatırdı,  bilemedim.

Güzelim Afrika menekşeleri. Beyaz, pembe, sarı…  Ebruli veya değil. Ama illaki mor. Sonra en çok hediye edilen çiçeğim. Masamı şenlendiren, günüme neşe tozları serpen. Hele çok sevdiğim Mukaddes öğrencim getirmişse… Bu mutluluk bana bir hafta yeter, artar bile.

Sonra yıllar geçti, ya da ben öyle sandım. ‘Menekşelendi sular, sular menekşelendi. / ……… akşamı dinledim …………. / Leylak pırıltılarla bahçeler…..’ böyle şarkılar dinliyordum, amcam dinletiyordu bana. Bu şarkıdan adını bilmediğim bir duygu kalbimin orta yerine oturuyordu sanki. Amcam basa yakın sesiyle şarkıdan şarkıya geçiyor, bazen de radyoyu açıp şarkılardan fal tutuyorduk. ‘ Şarkılardan fal tuttum, ikimize kaç kere’nin ezgisi sızıya benzer bir tat bırakır halen. Başımda kavak yelleri… Yıllar sonra anlayacaktım, bazı yaraların hep ince ince sızladığını.

Şimdi. kendimi ayrıksı hissediyorum. Kimse şarkılardan fal tutmuyor. Belki iyi ki tutmuyor. ‘Menekşe gözler hülyalı’ diyordu ya şarkılarda… Az mı dil döktü amcam rengi bana anlatmak için. Kitap kapaklarında aradık rengi, tanıdıkların gözlerinde… Bulamadık. benzerleri vardı. Sonra bir gün Çekirgede yürürken hercaai menekşenin morunu gösterdi. İşte menekşe moru, dedi. Yanındaki sarıyı hiç sevmedim, dedim.  Ben sadece mor istiyorum.

Sonra, vefasız Mukaddesle Allah bana menekşe gözleri gösterdi.

Sonra yine yıllar geçti.

Mordan kalbime dağılan keder geçmedi.

Mor

En sevdiğim renk oldu yıllarca. Bana verdiği acıyı hep hatırlattı. Mor defterler aldım, kalemler, kıyafetler… İnsan olmanın, eksik olmanın, ölene kadar eksik kalacağımı bilmenin acısıyla kıvrandım durdum. İnsanoğlunun ilk yaratılışında, toprağımızın üzerine kırk yıl boyunca hüzün yağmurları yağmamış mıydı? Bundan mıydı çektiğim sızılar… Üzerime yağan elem yağmurları yüzünden mi yaşadıklarım… Böyle olmamalı.

İLE

ile bağlanmasa kalbim, acısı azalır mıydı?

Leylak

Bahçeye ektiğim leylak ağacının kokusu ve rengi arasına sıkıştırdım içimdeki acıyı. Onu, o dinmeyen acıyı, kurutuyorum orada. Bir yandan da ağacım kurumasın istiyorum. Sararan yapraklarını koparıyorum. Bazı dallarını kesiyorum bahçıvan makasıyla. Sanıyorum ki o küçük ağaç güzelleşirse ben de güzelleşeceğim. Gülümseyeceğim bahara. Daha güzel olacak. Çok şey.  Işıl ışıl…

Yaşama sevinci hediye et bana, güzel çiçek.

Reng(i)

Mor, soyluların giydiği bir renk Avrupa’nın karanlık çağında. Asalet göstergesi. Hüznün rengi. Mavinin umudunu ve kırmızının tutkusunu birleştirmiş. Ortaya hüzün. O ki çağırsan gelmez, yerini beğendi mi kovsan gitmez. Bu kadar değişkenken  kalbin yolları, yorma kendini… An’ın içine bırak hayatı ve renkleri

Arasında

Artık menekşe hediye edenlerim yok. Şarkılardan fal tutulan bir çağda da yaşamıyorum. 

Menekşelenen sularda hayatın akşamına doğru giden bir eda var, bu sahil kenarında bu edayı mı arıyorum, günlerdir çıktığım akşam yürüyüşlerinde. Yıllar önce dinlediğim şarkılarda menekşe ve leylak bir araya geldiği için mi zihnim onları birleştiriyor şimdide. Yoksa akraba renkler olduğundan mı…

Belki de hayat dediğimiz şey, başa saran bir döngü. İlk gençlik yıllarım,  şarkılardan fal tutulan çağ. İnsanın insandan, özellikle de kendinden uzaklaşmadığı çağ. Hatıralara doğru gidiyorsa insan, akşama doğru, gün batımına doğru… Kalbim/n eziliyorsa hatıraların ve renklerin arasında. Susmak ya da dinlemek zamanı gelmiştir.

‘Menekşelendi sular, sular menekşelendi.

Esmer gözlü akşamı dinledim yine sensiz

Leylak pırıltılarla bahçeler gölgelendi’

Gölgelendi.

Menekşe.

Göz.