Gecede Üç Gölge
Gecenin sessizliği içinde üç gölge, birbirinden habersiz, bir köşeye gizlendi. Bulundukları yer, cümle mekânın kalbiydi. “Sözlerin En Güzeli”ni, “Kulların En Güzeli”nden dinlemeye gelmişlerdi. Hiç kimseye görünmek istemedikleri hâllerinden belliydi.
İlginçtir, dinledikleri sesin de sözün de en büyük düşmanı kendileriydi. Dinlediler, dinlediler. Sessizce ve hiç kimseye görünmeden evlerine döneceklerdi. Sonra, birden bir köşede karşılaştılar. Çakılıp kaldılar. Çünkü bu, bir ilgi işaretiydi. “Yaptığımız hiç de doğru değil.” dediler. Bir daha yapmamak üzere yemin edip söz verdiler.
Verdiler lâkin aynı şeyi iki kez daha tekrar edeceklerdi. Zira dinledikleri ses de söz de semavî bir mucizeydi. Bu üç kişi, kayıtlara, Ebu Süfyan, Ahnes bin Şerik ve Ebu Cehil olarak geçti.
Bugün de vardır benzerleri.
