Gül Güzellemesi
Gül sadece bir çiçek adı değildir. İfade ettiği mana ile kültürümüzün çok önemli bir parçasıdır aynı zamanda. Gül, bütün dünya edebiyatına konu olmuş tek çiçektir. Yu nus, Tagore, Hafız, Fuzuli, Goethe ve adını sayamadığım birçok yazar, şair ondan bahsetmiştir.
Gülle ilgili en çok bilinen efsane gülün aşık, bülbülün ise sevilen olduğu efsanedir. Hikâye malum. Bülbül güle âşık olur. Sonrası hazin son. Bence en güzel, en incelikli efsane Türk kültüründedir. Bize göre gül, kokusunu Peygamber terinden alan çiçektir. Belki bu sebeple çok sevilmiş, çok benimsenmiştir. Kadim kültürümüzde lale Allah’ı hatırlatan, gül ise Peygamberimizi anımsatan çiçekler olduğu için baş tacı edilmişlerdir. Sadece bahçeleri süslemekle kalmamış, çinilere, kumaşlara, duvarlara gölgesi düşmüştür onların.
Gül, bahardır, yazdır, kıştır. Bütün mevsimleri kendinde toplayan bir güzelliktir.
Gül, sevgidir, aşktır. Söylenmiş veya söylenmemiş bir sevgidir. Güzelliğin kat kat açılmış halidir.
Gül, gözleri yolda bir bakıştır. Gözünü lalenin Arapça yazılışındaki lafza dikmiş güzelliktir.
Gül, Allah sevgisiyle yatıp kalkan bir medeniyetin remzidir. Bir zamanlar Kurtuba sokaklarını süsleyen renktir.
Gül, güzelliğin mayasıdır. Ondan çoğalır sevgi, saygı. Ondan ilham alır sanat, edebiyat, şiir. Şiir dedikten sonra gülle ilgili bir şiirden bahsetmesem olmaz. Türk edebiyatının büyük şairlerinden Sezai Karakoç’un Gül Muştusu kitabı bir harikadır. Bu uzun şiirde gül, kat kat açılan Saadet Asrı’ndan dünyaya yayılan aydınlıktır. Peygamberin sunduğu müjdedir gül. Onun şiirini anlamaya çalışalım, sevgili dostlarım. Başta söylediğim gibi şair değilim ama şiiri pek severim. Bu arada size bir sır vereyim, şiirin ruhunu kavramak için, şairi daha iyi anlamak için şiiri üç beş defa okumak lazım en azından. Şairler, kelime avcılarıdır, demiştik. Onlar aynı zamanda kelimelerden bir dünya kurarlar bize. İçinde duygu, nezaket, incelik, insanlık, güzellik, aşk olan…
